Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 30.djvu/21

—   843   —

prerii. Pan rotmistrz zauważył jak oglądałem trawę. Widziałem ślady ludzi, którzy tu byli przed kwadransem. Biegły one w górę na prawo. Proszę popatrzeć, można je jeszcze zobaczyć.
 Oficerowie, mimo usiłowań, nie mogli niczego dojrzeć.
 — O, do tego trzeba mieć wprawne oko — śmiał się Zorski.
 — Po zbadaniu śladów spostrzegłem męskie głowy, śledzące nas z góry. Nie wiedzieli, że ja ich widzę, gdyż oczy miałem przysłonięte rondem kapelusza.
 — Ale skąd pan mógł wiedzieć, że to byli nieprzyjaciele? — zapytał rotmistrz.
 — Bo widziałem dokładnie dwie lufy, wystające z krzaków skierowane na nas.
 — Caramba! — klął Pardero, który nie miał, pojęcia o planach swego przełożonego. — To mogły i w nas trafić, nie tylko w pana.
 — Nie, to było przeznaczone dla mnie. Wiem, że muszę się strzec. Dlatego też kryłem się za panem rotmistrzem. Kto chciał mnie zastrzelić, musiał wpierw zabić jego.
 — Do pioruna! — zawołał Verdoja. — A więc ja byłem tym, który znajdował się w strasznym niebezpieczeństwie.
 — Naturalnie, — śmiał się Zorski. — Ale to ciekawe, że ci mordercy nie celowali w pana.
 Rotmistrza zdziwiły te słowa.
 — Zresztą łatwo mi było skryć się. Strzelby wymierzone były z prawej strony, a pan rotmistrz