Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 30.djvu/28

—   850   —

 — Ale przez to naraża się pan na niebezpieczeństwo!
 — Nie obawiam się tego rodzaju wrogów! — rzekł tonem bagatelizującym.
 — Powalił go pan na ziemię. Czy nie może z tego wyniknąć jakaś kłótnia?
 — Może. Ale proszę się nie troszczyć o mnie. Niech pani zapomni o tym całym incydencie. Nie jest on godny tego, by o nim myśleć i martwić się z jego powodu. Proszę spać spokojnie.
 Towarzyszył jej aż do pokoju chorego, a potem udał się do swego, zostawiając drzwi lekko uchylone. Czekał i nadsłuchiwał. Po upływie dłuższego czasu usłyszał lekkie kroki kapitana, schodzącego z góry. Gdy był przekonany, że oficer jest już w swoim pokoju, położył się, by odpocząć.
 Emma czuła się bardzo dotknięta zachowaniem Verdoji. Była tak zdenerwowana i wystraszona, że leżąc w hamaku obok łoża chorego narzeczonego, nie mogła usnąć. Nieznośne myśli trwożyły ją. Kapitan Verdoja mógł bardzo łatwo powtórzyć swój atak. Lancetnicy chcieli czas jakiś pozostać w hacjendzie. A czy jeszcze się znajdzie taki dzielny obrońca? Na swego ojca nie mogła liczyć, gdyż był zajęty pilnowaniem żołnierzy.
 Wiedziała przy tym, że rola obrońcy w tym wypadku jest połączona z ogromnym niebezpieczeństwem, a Zorski z pewnością będzie musiał odpokutować za swój energiczny krok. Co znaczyło dwóch, albo trzech mężczyzn w porównaniu