Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 30.djvu/3

—   825   —

 Juarez zsiadł z konia i zapukał w bramę.
 — Kto tam? — zapytał Arbelez z podwórza.
 — Żołnierze, otwórzcie!
 — Czego chcecie?
 — Do djabła, otworzycie, czy nie?
 Zorski, Helmer i Mariano stali obok hacjendera.
 — Mam otworzyć? — zapytał tenże cicho.
 — Można. Nie ma ich wielu.
 Otworzono bramę. Juarez ze swoimi wjechał na podwórze i badał okiem otoczenie.
 — Dlaczego zaraz nie posłuchaliście? — zagrzmiał.
 — Nie znamy pana — odparł Arbellez. — Czy jesteście jednym z tych, których trzeba słuchać, sennor?
 — Jestem Juarez. Czy to nazwisko jest ci znane?
 Arbellez skłonił się bez zakłopotania i rzekł:
 — Dobrze je znam. Przebacz pan, żeśmy zaraz nie otworzyli. Proszę wejść do mojego domu. Witam serdecznie.
 Poprowadził obu gości do salonu, w którym obaj bez ceremonii usiedli. Mimo przychylnego przyjęcia, Juarez miał surową minę. Wreszcie zapytał:
 — Widzieliście, że nadjeżdżamy?
 — Tak, sennor.
 — Dlaczego nie otworzyliście? Przecież widzieliście żołnierzy. To zasługuje na karę!
 — O, sennor, prezydent ma także żołnierzy.