Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 30.djvu/8

—   830   —

chał ją od pierwszego wejrzenia i prosił, by została przy nim.
 Emma drżąc ze strachu nie wiedziała co począć z tym natrętnym gościem.
 — O, proszę pozwolić mi odejść, mam jeszcze tyle obowiązków — prosiła.
 Kapitan nie spuszczając oka z jej twarzy odrzekł:
 — Największym obowiązkiem gospodyni jest być miłą dla gości.
 — A obowiązkiem gościa jest być grzecznym, w stosunku do gospodyni — odcięła.
 Verdoja chciał ją chwycić za rękę, ale udało jej się w tej chwili wyślizgnąć z jego objęć i znalazła się przy drzwiach.
 — Addio, sennor — rzekła, otwierając je.
 — Stój, nie puszczę pani stąd!
 Ale Emma była już za drzwiami.
 Długo stał nieruchomo.
 — Do pioruna! — rzekł. — Co za piękność! Jeszcze mi się nigdy nie wydarzyło zakochać się od pierwszego wejrzenia. Gdybym nie miał żony, rzuciłbym się przed nią na kolana i błagał, by zgodziła się być moją. Ale i tak będzie moją.
 Emma cieszyła się, że zdołała wymknąć się z szponów brutalnego gościa. Nieczyste spojrzenie kapitana, spoczywające na niej, tak ją przestraszyło, że postanowiła unikać go.
 Udała się do pokoju chorego, u którego zastała Zorskiego. Stan zdrowia pacjenta nie budził już obaw. Operacja udała się wyśmienicie, a gorączka