Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 31.djvu/19

—   869   —

 — Człowieku, jesteś diabłem, ale strzeż się mej zemsty!
 Pardero był blady i patrzył wystraszonym wzrokiem na sekundantów.
 Zbadano dokładnie oba pistolety i nabito je, potem podano w kapeluszu do wyboru. Ustawili się naprzeciw, siebie w odległości trzech kroków. Porucznik stanął na boku, Mariano za Zorskim.
 Kapitan stał opodal, trzymając rękę w prowizorycznym temblaku, i rzucał nienawiścią ziejące spojrzenia na Zorskiego. Dałby w tej chwili połowę życia, byłe tylko kula Pardero przebiła serce lekarza.
 Porucznik podniósł rękę i liczył:
 — Raz!
 Prawe ręce przeciwników podniosły, uzbrojone w pistolety i mierzące w pierś nieprzyjaciela.
 — Dwa!
 Ręka Pardera zadrżała. Zacisnął zęby i przezwyciężał drżenie. Oczy utkwił w serce Zorskiego. Właśnie tam miała trafić kula. Przecież o trzy kroki nie mógł chybić. To przekonanie powóciło mu spokój i ufność w siebie. Zorski zaś stał jak posąg z uśmiechem wyższości na ustach.
 — Trzy!
 Śmiercionośne słowo. Zorski nie odwrócił wzroku od oka Pardery, jednak na ostatnie słowo komendy zwrócił broń na lufę pistoletu przeciwnika. Huknęły dwa wystrzały. Ręka Pardero została odrzucona w tył razem z pistoletem. Huknął drugi strzał Zorskiego. W tej chwili Pardero nieludzko wrzasnął i broń wypadła mu z ręki.