Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 31.djvu/3

—   853   —

 Czekał jeszcze chwilkę, potem udał się do mieszkania Zorskiego. Ten oczekiwał go już. Spodziewał się, że temat rozmowy będzie mu znany i przyjął wchodzącego zimnym, ale grzecznym ukłonem.
 — Widzisz sennor, przychodzę — rzekł Hiszpan z szyderczym uśmiechem.
 Zorski przytaknął.
 — Na audiencję, — dodał ironicznie porucznik.
 Zorski jeszcze raz przytaknął, nie wyrzekłszy ani słowa.
 — Dlatego spodziewam się, że mnie pan wysłucha — dodał Pardero już groźnie.
 — Jeżeli pan się godnie zachowa — wybuchnął Zorski. — Ale proszę do rzeczy, gdyż nie mam czasu.
 — Przybywam z polecenia mojego przełożonego, kapitana Verdoji — rzekł Pardero.
 Gdy Zorski nic nie odpowiedział, porucznik mówił dalej.
 — Przypuszczam, ze panu wiadomo, żeś go obraził.
 Zorski potrząsnął ramionami i rzekł, uśmiechając się:
 — Zdaje się, że pan nie ma zwyczaju dobierać wyrażeń. Nie obraziłem tego męża, tylko go powaliłem. Czy to wedle pańskiego mniemania jest obrazą?
 — Tak — zawołał porucznik. — Kapitan żąda zadośćuczynienia.
 — Aha! I żąda tego przez pana?