Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 31.djvu/6

—   856   —

a znalazły one mściciela w mojej osobie. Pan przyszedł wyzwać mnie na pojedynek?
 — Tak, doktorze.
 — Żal mi pana, gdyż jesteś zastępcą ludzi, których nie mogę cenić. Zresztą nie potrzebowałbym przyjąć wyzwania, ale nie chęc pana smucić i wiedząc, w jakim kraju się znajduję, przyjmuję je. Czy ci panowie wybrali już broń?
 — Hm, kapitan chce się bić na szable, porucznik na pistolety.
 — Rozumiem. Porucznikowi złamałem szablę, więc nie ma się czym bronić, dlatego wybrał pistolety. Zgadzam się na ich warunki, ale i ja stawiam jeden: biję się tak długo na szable z kapitanem, dopóki jeden z nas wskutek odniesionych ran nie wypuści broni z ręki.
 A z porucznikiem bić się będę przez barierę na dwie nabite lufy. Bariera dzielić nas będzie o trzy kroki.
 — Oh, Boże, sennor, idziesz na pewną śmierć! Skoro ujdziesz cało kapitanowi, nie ustrzeżesz się przed porucznikiem, gdyż jest on najlepszym strzelcem na pistolety, jakiego znam.
 — Może są jeszcze lepsi od niego. Słyszał pan, chyba o strzelcach ze Sawanny?
 — Bardzo często nawet.
 — Czy zna pan imiona niektórych?
 — Pewnie. Słyszałem o Sans-ear, Firchand, Winneton, o sławnym Księciu skał i o — — — —
 — Czy sądzi pan, że ten Książę skał umie obchodzić się z pistoletem? — przerwał mu Zorski.
 — Jestem tego pewny!