Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 32.djvu/23

—   903   —

 Zorski szedł wolno i spokojnie. Na rogu domu stanął, posłuchał chwilkę i poszedł dalej.
 — To był on! — szepnął Pardero. — Co mam czynić?
 — Atakiem! Ja go powalę kolbą na ziemię. Nie może stawiać dużego oporu, gdyż napadniemy nań niespodzianie.
 — A jeżeli nie będą się w domu mogli doczekać jego powrotu?
 — Wszyscy już śpią. On z własnej woli wyszedł na tę kontrolę. Baczność!
 Verdoja chwycił dubeltówkę za lufę i podczołgał się ku palisadzie w kierunku Zorskiego. Mimo, że w miejscu tym rosła wysoka trawa i tłumiła wszelkie kroki, Zorski usłyszał szelest. Owrócił się, ale właśnie w tej chwili spadł na niego straszny cios kolbą. Runął na ziemię, nie wydawszy z siebie jęku nawet.
 — Pardero! — rzekł kapitan półgłosem. — Przynieś pan knebel!
 Po paru chwilach zjawił się Pardero z kneblem w ręku.
 — Ale pomyślnie poszło. Ten człowiek był jedynym, którego mogliśmy się obawiać. Skoro go mamy, reszta pójdzie z łatwością. Aha, tam daje znak nasz Henrico.
 Teraz właśnie spostrzeżono świetlne znaki, nadawane przez „oficera“.
 — Gdzie schowamy tego Zorskiego? — zapytał Pardero.
 — Położymy go tam, gdzieśmy przed chwilą