Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 32.djvu/25

—   905   —

 — Chciałem powiedzieć z narzeczonym swojej córki, którego ona nazywa Antonio. Jak słyszałem, był on bardzo chory. Inni są tutaj. Emma i Karia też.
 — Dobrze, wiem, gdzie są ich sypialnie. Masz latarkę?
 Otworzyli cicho drzwi i wtargnęli jeden za drugim na kurytarz.
 Verdoja poprowadził swoich towarzyszy do drzwi Mariana i zapukał. Wewnątrz odezwał się głos:
 — Kto tam?
 — Ja, Zorski — odrzekł dosłyszalnym szeptem. — Prędko otwórz, mam ci powiedzieć coś ważnego... Ale nie potrzebujesz zapalać światła — szepnął przezorny Verdoja.
 Mariano ubrał się pośpiesznie i otworzył drzwi. Ciekaw był dowiedzieć się, czego chce od niego Zorski.
 — Musi to być coś bardzo ważnego — rzekł — czy mam zamknąć za sobą drzwi?
 W tej chwili pochwycono go za gardło. Dwoje rąk ścisnęło go za szyję tak mocno, że stracil oddech. Nie mógł nawet krzyknąć. Był więźniem bandy.
 — No, mamy i tego! Teraz do Helmera.
 Takim samym sposobem i z tym samym rezultatem załatwili się z Helmerem. Zorski, Mariano i Helmer byli schwytani, a nikt w domu nie obudził się.
 — A teraz do sennority!
 Zapukano do drzwi Emmy.