Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 32.djvu/26

—   906   —

 — Mój Boże, któż to taki? — zapytała.
 Verdoja przybrał jak najmiększy ton głosu i odpowiedział:
 — To ja, Karia. Muszę z tobą pomówić, Otwórz, Emmo.
 — O czym?
 — Ach, nie tak głośno. O tym obecnym tu oficerze. Nie wiem, czy mam obudzić sennora Zorskiego.
 Emma dała się złapać w pułapkę.
 — Czy znowu jakieś niebezpieczeństwo? — rzekła. — Czekaj, zaraz otworzę.
 Usłyszano, jak wstała z łóżka, odsunęła rygiel i rzekła głosem, drżącym z obawy:
 — Chodź więc, cóż tam takiego?
 Verdoja przyskoczył i chwycił ją za gardło. Padła, nie usiłując nawet bronić się. Straszliwa trwoga przyprawiła ją o omdlenie. Leżała na ziemi, nie ruszając się. Verdoja mocno ją związał i zakneblował jej usta. Potem udano się do sypialni Indianki.
 I tu ten sam wynik fortelu, tylko że Karia nie zemdlała. Była córką naczelnika plemienia indyjskiego i nie miała nadszarpniętych nerwów osłabionej Meksykanki.
 Wszystkie zatem osoby, które chciano mieć, padły w ręce rabusiów. Zajęli oni całe pierwsze piętro. Verdoja i Pardero wiedzieli, że parter zajmują vaqueros.
 Nie chcieli dać odbić sobie łup i dlatego zakazali wszelkiego plądrowania. Do Mariana i Helmera przydzielono czterech rabusiów, aby ich ubrali.