Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 32.djvu/5

—   885   —

 — Cóż to znowu? Jak pan śmie!? — krzyknął Pardero.
 — Ha! zawołał młody porucznik do Pardery. — I pan jest łotrem, którego należałoby, zgładzić!
 Pardero zbladł ze złości i obawy.
 — Pan oszalał! — zawołał.
 — Nie, jestem panem moich zmysłów i wiem, co czynię i mówię.
 — Jestem pańskim przełożonym, a pan najmłodszym oficerem! — mówił, dławiąc się Pardero.
 — Nie jest pan już moim przełożonym. Nie będę walczył z panem w jednym szeregu!
 — Aha, więc pan ustępuje?
 — Albo ja, albo wy obydwaj!
 — Pan zapomina, że nie jest tak łatwo opuścić wojsko — zaśmiał się Pardero szyderczo. — Teraz aresztuję pana, poruczniku, z powodu wyłamania się z pod dyscypliny wojskowej. Pana zaś, panie Zorski, aresztuję za zranienie kapitana Verdoji!
 — Tak pan sądzi? — zapytał Zorski. — Pan chcialby mnie uwięzić?
 Pardero stał w pobliżu. Była to nieostrożność z jego strony, gdyż Zorski zbliżył się, porwał go za kołnierz i rzucił nim o ziemię. Tego było już lancetnikom za dużo. Z grona ich wystąpił stary wachmistrz, zasalutował przed porucznikiem i zapytał:
 — Sennor poruczniku, wolno nam dowiedzieć się, co to wszystko znaczy?