Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 33.djvu/10

—   918   —

nie mógł usnąć. Przez całą noc siarczyście przeklinał, a gdy zaczęło świtać, wysłał dwóch Meksykańczyków na zwiady.
 Już po krótkiej jeździe znaleźli zwłoki dwóch towarzyszy, leżące na ziemi. Trupy miały roztrzaskane czaszki i były obrabowane.
 — Cóż to znowu? Kto ich zabił? — zapytał jeden, wahając się. — Zorski? Nie, to niemożliwe! Musimy tę sprawę zbadać. Jedźmy dalej.
 Po kilku minutach szybkiej jazdy wysłannicy, Verdoji natrafili na trupy reszty towarzyszy.
 — Santa Madonna! Wszyscy czterej nieżywi!
 — Czy więc Zorski nie jest czarownikiem?
 W obozie oczekiwano ich z niecierpliwością.
 — A więc? — zapytał Verdoja przybyłych. — Wracacie z niczym, czy niczego nie znaleźliście?
 — O, dużo widzieliśmy! — odpowiedzieli smutnie przybyli.
 — No, gdzież jest Zorski?
 — O tym chyba wie diabeł tylko i on sam. Znaleźliśmy jedynie zabitych i obrabowanych towarzyszy.
 Słysząc te słowa, oczy jeńców rozjaśniły się blaskiem nadziei. Emma zaś z radości aż krzyknęła.
 — Cicho! — zagrzmiał Verdoja. — Cieszycie się za wcześnie! Jeszcze nam nie uciekł. A jeżeli go pochwycę, będę wiedział, jak się nad nim znęcać!
 — Nikt go nie pochwyci! — odparła Emma odważnie. — On jest bohaterem. On was będzie ścigał i zabije was tak, jak tamtych czterech, a nas uratuje!