Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 33.djvu/19

—   927   —

 Ale Karia pamiętała, jaką radę dała Emmie. Chodziło jej tylko o to, by dostać jakąkolwiek broń do ręki, a ażeby ją posiąść, dzielna Indianka nie ulękłaby się przed żadnym napadem. Podeszła przeto o jeden krok bliżej do Pardero i wyrwała mu z za pasa nóż i rewolwer.
 Nim Pardero zorientował się, Karia tak mocno go pchnęła, że zatoczył się ku drzwiom. Teraz wymierzyła do niego lufę rewolweru, a w lewej jej ręce zabłysła ostra stal meksykańskiego noża.
 — Bestio! — zawołał Pardero. — Czekaj, ja cię oswoję!
 Chciał na nią natrzeć.
 — Ani kroku dalej! — zawołała.
 Porucznik rzucił się na Karię. Ale w tej chwili huknął strzał i z głośnym wyciem Pardero chwycił się za szczękę. Kula roztrzaskała mu ją i zraniła język. Stał chwilę, wyjąc, potem rzucił się na nowo na Karię.
 — Djablico, odpłacisz mi za to! — wołał głosem pijanego, gdyż nie mógł już należycie mówić.
 Natarł na nią, przytrzymując lewą ręką broczącą krwią ranę, ale jego prawa ręka była kawałkiem zawiniętej kości, więc nie był w stanie pochwycić dziewczynę.
 Wtedy w jej ręku zabłysnął nóż i zanurzył się ze straszliwą szybkością w piersi napastnika.
 — O, Dios! — zawołał i zachwiał się.
 — Idź do piekła! — odpowiedziała.
 Pardero runął na wznak na pryczę. W oka mgnieniu bohaterska dziewczyna uklękła nad nim i zabrała mu wszystko, co miał przy sobie, nie wy-