Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 33.djvu/2

—   910   —

 — Tego djabeł nie uczyni, raczej was pochłonie.
 — Ale z tobą razem!
 — Milcz, drabie! Czy wiesz, kogo masz przed sobą? — To mówiąc kopnął Helmera i poszedł do Mariana.
 — Widzisz, co to znaczy służyć łajdakowi za sekundanta? — rzekł. — Poszedłeś z nimi, zostałeś pojmany i będziesz wisiał razem z nimi. Znasz swojego przyjaciela Korteja?
 Mariano nic nie odpowiedział.
 — Znasz go? — powtórzył Verdoja.
 Mariano ciągle milczał.
 — Już ja was nauczę mówić! — krzyczał.
 Kopnął i tego i przystąpił do Zorskiego.
 — A jakże ci tam było kiedy otrzymałeś mój cios w głowę? A teraz mam ciebie, psie! Pozbawiłeś nas rąk i musisz to ciężko odpokutować!
 Zorski milczał.
 — Co, i ty nie chcesz odpowiadać? Czekaj, ja cię zaraz nauczę!
 Podniósł nogę, by go kopnąć. Zorski jednak w mgnieniu oka przyciągnął nogi do siebie, wyprężył je i z taką siłą trzasnął Verdoję, że ten padł głową prosto w płonące ognisko.
 Wprawdzie podskoczył w tej samej chwili, ale głośne wołanie było dowodem, że boleśnie się zranił.
 — Ach, moje oko, moje oko! — ryczał z bólu.
 Śpiący obudzili się i oglądali zranione oko wodza.