Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 33.djvu/20

—   928   —

łączając torby z żywnością, zegarka, prochu, kul i jeszcze jednego rewolweru.
 Wtem usłyszała z boku głośne pukanie.
 — Kto tam puka? — zapytała.
 — Ja, Emma — brzmiała głucha odpowiedź.
 Karia krzyknęła z radości i w kilku susach znalazła się z latarką w ręku przed drzwiami sąsiedniej celi.
 Wielką trudność przedstawiało odsunięcie zardzewiałej zasuwki, ale gdy wreszcie udało jej się to, stanęła przed nią Emma.
 — Masz broń i światło, jesteś wolna! — zawołała.
 — Jestem uzbrojona, ale jeszcze nie wolna — odpowiedziała Indianka. — Ty wołałaś. WiedziaIaś, że byłam w pobliżu?
 — Słyszałam dwa głosy i domyśliłam się, że to ty jesteś blisko. Potem usłyszałam huk. Kto to strzelał?
 — Ja. Roztrzaskałam Pardero szczękę, a potem zakłułam go nożem.
 Emma zadrżała.
 — Mój Boże! To straszne! — zawołała.
 — Straszne? — zapytała Karia. — O, nie. To była samoobrona. Odebrał swoją nagrodę. Ale musimy wykorzystać czas. Przecież nie damy się znowu zamknąć. Kto nas będzie chciał dotknąć, ten padnie od naszej kuli. Teraz chodź, zbadamy kurytarz.
 Poszły w tym samym kierunku, którym się tutaj dostały. Pieczara była ciasna i niska, powietrze gęste i stęchłe.