Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 33.djvu/23

—   931   —

ona. Ale ja już nauczę sennorę Emmę posłuszeństwa. Zresztą nie mam zamiaru tu czekać na Parderę.
 — A jeżeli zechce wrócić? — dorzucił strażnik.
 — To niech poczeka.
 — Może on jeszcze zabłądzić w kurytarzach i zobaczyć coś takiego, czego nie powinien oglądać.
 — W takim razie zamkniemy najbliższe drzwi tak, że będzie musiał być w tym kurytarzu tylko i na nas poczekać.
 — A jeżeli pójdzie ze swojej celi w prawo? — pytał zaniepokojny strażnik.
 — Nie zajdzie daleko. Tylnych drzwi nie będzie w stanie odemknąć, gdyż nie zna tajemnicy. Chodź, za godzinę pójdziesz po niego.
 Odeszli, a obie dziewczyny lżej odetchnęły.
 Kroki ucichły i Emma zapytała:
 — Co teraz zrobimy?
 — Musimy ocalić obu sennorów?
 — A uda się nam to?
 — Spodziewam się, że tak. We czwórkę łatwiej będzie się nam bronić.
 Odryglowała drzwi, odepchnęła je i obie dziewczyny weszły w poprzeczny kurytarz. Po dość długiej wędrówce natknęły się na dwoje drzwi, leżących obok siebie.
 Karia zapukała, nie było żadnej odpowiedzi. To samo było z drugimi drzwiami. Odsunęła więc rygiel, otworzyła drzwi i rzuciła snop światła do