Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 33.djvu/24

—   932   —

komórki. Przed nią leżała na ziemi męska postać, przykuta dwoma łańcuchami.
 — Sennor Helmer! — rzekła poznawszy go. — Dlaczego pan nie odpowiada?
 Zabrzęczały kajdany, sternik poruszył się z radością. Nie wiedział, kto zajrzał do komórki, gdyż Karia oświeciła jego postać, a sama pozostała w cieniu. Teraz poznał ją po głosie.
 — Sennorita Karia! Jakim sposobem tu się dostałaś?
 — Oswobodziłyśmy się same — odrzekła zapytana.
 — Jak? A o kim pani jeszcze mówi?
 — O sennoricie Emmie.
 — Czy ona jest razem z panią?
 — Tak, tu jestem — rzekła Emma i przystąpiła próg celi, by Helmer mógł ją zobaczyć.
 — Dzielna Karia zabiła Pardero, zabrała mu broń i oswobodziła mnie. A teraz kolej na pana! Nie mamy się czego obawiać, bo Verdoja będzie tu dopiero za godzinę.
 — To rzeczywiście nie mamy się czego śpieszyć, a sennor Mariano leży obok mnie.
 — I jego oswobodzimy — rzekła Karia. — Ale jak rozluźnić te kajdany? Nie mamy kluczy od kłódek.
 — O, tu nie ma zamków, tylko żelazo tkwi z tej i tamtej strony w ścianie tak, że ich nie mogę dosięgnąć. Proszę się tylko przyjrzeć, sennorito.
 Rzeczywiście Helmer leżał na wznak i jedną rękę miał przywiązaną łańcuchem do jednej ściany, a drugą do ściany przeciwległej.