Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 33.djvu/27

—   935   —

 Nikt nie odpowiedział. Przystąpił bliżej i spojrzał w głąb kurytarza. Blask latarki padł na postać Mariana, który stał tu oparty o ścianę kurytarza.
 — Sennor Pardero, już pan gotów? — zapytał strażnik.
 — Tak jest — odpowiedział zmienionym głosem zapytany.
 — Więc proszę iść za mną. Sennor Verdoja pojechał już do hacjendy, mam tam pana przyprowadzić.
 — A reszta?
 Strażnik sądził, że rzeczywiście rozmawia z Pardero, gdyż w słabym świetle nie mógł spostrzec Mariana.
 — Wszyscy tutaj wrócili.
 — Wszyscy?
 — Tak. Sennor Verdoja chciał wysłać kilku, ale ponieważ ten Zorski jest takim straszliwym i chytrym dobrodziejem, więc wszyscy wrócili celem jego schwytania. Nagrodę otrzymają dopiero wtedy, gdy przyniosą go żywcem, lub jego głowę. Dlatego dołożą starań, by go złapać.
 — Ale przecież ich konie są znużone?
 Helmer zrozumiał, że Mariano pragnął wybadać plany Verdoji, ale dalsze prowadzenie rozmowy mogło być niebezpieczne. Podkradł się więc pod drzwi i stanął tuż za strażnikiem. Ten nie podejrzewał niczego i odpowiedział:
 — Na razie udali się do hacjendy, gdzie dostaną nowe konie. Zresztą obaj łotrzy, Mariano i Helmer, mocno są zakuci i nie uciekną nam napewno.
 — Nie? — zapytał Mariano.