Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 33.djvu/7

—   915   —

Meksykańczyka, zabrał zeń proch i galopował dalej.
 To samo uczynił i z drugim napastnikiem, zabrawszy z jego konia wszystko, co mu było potrzebne.
 Dokonawszy tego, nasłuchiwał.
 Słyszał, że Meksykanie galopują z prawej strony, zatrzymał się więc po tej stronie i obejrzał zdobytą broń. Była nabita.
 Miał więc cztery strzały. Wystarczyło, by nadjeżdżających dwóch prześladowców powalić na ziemię. Z tymi sprawa była łatwiejsza.
 — Holla! — zawołał. — Do mnie! Mam go!
 Zatrzymał konia i zmiarkował, że obaj uczynili to samo.
 — Gdzie? — spytał jeden z nich.
 — Tutaj. Już padł!
 Oba draby przyskoczyli do Zorskiego. Wtedy on wydobył dubeltówkę i zawołał:
 — Mam was!
 Huknęły dwa strzały. Kule trafiły. Jeźdźcy zachwiali się i spadli z koni.
 Zorski nasłuchiwał dalej. Nie dało się nic więcej słyszeć.
 Było więc tylko czterech prześladowców, Zsiadł więc z konia, przeszukał kieszenie i torby zabitych, a znalazłszy broń, zabrał ją im. Miał więc pięć strzelb, kilka nożów i pistoletów, dwa lasso i wystarczającą ilość prochu. Oprócz tego w pasie Verdoji znalazł dużo złota i banknotów. Był więc we wszystko zaopatrzony, oprócz żywności, lecz o to się bardzo nie troszczył.