Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 34.djvu/13

—   949   —

 Rys prawdziwie szatańskiej radości skrzywił jeszcze bardziej jego oblicze i dodał:
 — Musicie zginąć z głodu; pragnienia, tęsknoty!
 Każde to słowo wypowiadał głośniej i widać było, że ogromna satysfakcja zagłusza jego cierpienia.
 — Nie zginiemy — rzekł Mariano — gdyż pan zechce być zdrów, a tym samym my będziemy, wolni.
 — Zdrów! Ach! — jęknął Verdoja. — Nigdy! Ręce złamane, kręgosłup złamany! Muszę umrzeć!
 — Pan nie umrze, my pana uratujemy. Niech się pan tylko powierzy naszej opiece.
 — Nigdy, przenigdy! I wy musicie umrzeć!
 Piana buchnęła z ust z podwójną siłą, a oczy, jego, zdawało się, że wyskoczą z orbit. Podobny, był do węża, który jeszcze w chwili zgonu wije się, wyrzucając z ust swych jad.
 Cierpliwość Mariana wyczerpała się.
 — Ależ człeku, sam skazujesz się na śmierć!
 — Ja tak chce! I wy musicie zginąć, i wy musicie dostać się do piekła! — odparł Verdoja.
 — Czy pańskie ostatnie słowo?
 Verdoja wyszczerzył zęby i uśmiechnął się straszliwie.
 — Ostatnie, tak, ostatnie.
 — Dobrze więc. Skończyło się miłosierdzie! — rzekł młodzian. — Skoro prośby nie pomagają, ani ochota do życia, nie ma innego środka, jak zmusić djabła do wyznań. Nie mamy bowiem wca-