Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 34.djvu/14

—   950   —

le chęci dla pańskiej djabelskiej złośliwości ginąć w tych murach.
 Ukląkł przy Verdoji i schwycił go za złamane ramiona. Ten sposób tortury wymógł na złoczyńcy straszliwy okrzyk. Był on tak przeraźliwy, że Mariano sądził, że słychać go było poza piramidami.
 — Jak otwiera się drzwi? — zapytał.
 — Nie powiem! — ryczał Verdoja.
 — Musisz powiedzieć, nie podaruję ci tego!
 Nic, niestety, nie pomogło. Mariano wprost znęcał się nad Verdoją, ale ten zrezygnował widocznie z wszystkiego i śmiał się tylko szatańsko.
 Wreszcie młodzieniec, widząc, że niczego nie wydobędzie od Verdoji, zawołał:
 — Człowieku, tyś gorszy od szatana! Gin więc tak, jak chcesz! Nam Bóg dopomoże!
 Mariano ukląkł koło Verdoji, przeszukał jego wszystkie kieszenie, zabrał to, co znalazł. A więc: zegarek, pieniądze, pierścienie, rewolwer, nóż i inne drobnostki.
 — Rabuś! Bądźcie przeklęci! — zawołał Verdoja.
 — Ba, nam to jest potrzebne, a tobie już nie, drabie!
 Potem Mariano wspiął się po linie na górę.
 Gdy opowiedział towarzyszom o swej wizycie u Verdoji i czym się ona zakończyła, Helmer rzekł:
 — Dlaczego pan nie zabił tego szatana?
 — Ani myślę. Skoro nie chciał żyć, a tym sa-