Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 34.djvu/17

—   953   —

 — Nie, nie pojechali konno.
 — Czy był tu lancetnik?
 — A tak. Posłaniec od Juareza.
 — W której komnacie spał? Pokaż no prędko!
 Chwycił starą za rękę i ciągnął ku gościnnemu pokojowi. Helmer wyciągnął z pod łóżka linową drabinkę. Rabusie zostawili ją, zapomniawszy o niej.
 Arbellez krzyknął przerażony i chciał zaraz zaalarmować całą służbę, Helmer go jednak zatrzymał.
 — Poczekaj pan! — zawołał. — Nie należy się niepotrzebnie lękać. Widać, że stało się coś niezwykłego, ale zbadamy to w spokoju. Proszę udać się do pokoju Karii i Emmy i zobaczyć, jakie brakują suknie.
 Maria wyszła. Arbellez drżał ze wzruszenia. Helmer był również niespokojny, ale starał się panować nad sobą. Patrzył w okno. Był myśliwym prerii. On, Grzmiąca Strzała, umiał często wpaść na ślad zbrodni. Gdy spojrzał na Arbelleza, zauważył, że ten jest trupio blady.
 — Uprowadzono ich — rzekł.
 — O, Święta Madonno! Czy to prawda? — zapytał wystraszony Arbellez.
 — Prawda. Ale spokojnie, mój drogi ojcze. Pod tym oknem stało dużo ludzi, wskazują na to ślady. Przeleźli przez palisadę i przez okno dostali się do pokoju. Napadli na naszych pojedyńczo. Ale dziwi mnie, że mogło się to stać tak spokojnie, bez hałasu, że nikt tego nie spostrzegł.