Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 34.djvu/19

—   955   —

 Gdy wrócił, spojrzał na Arbelleza i zaczął smutnym tonem:
 — Już wszystko przejrzałem. To, czego się spodziewałem okazało się prawdą. Uprowadzono panu córkę, moją narzeczoną. O, gdybyśmy wcześniej wrócili, siedziałbym może teraz już na karkach rabusiów! A tak będą bujali dzień dłużej na wolności.
 Arbelez, blizki omdlenia, załamał ręce i zawołał:
 — O, moje dziecko, o moja córka! Któż mi ciebie zabrał?!
 — Verdoja i Pardero i nikt inny. Jeden smalił cholewki do Emmy, drugi zaś do Karii. A trzech sennorów napadli, by się zemścić za pojedynek. Ale dopóki nazywam się „Grzmiąca strzała“ oni z łupem nie ujdą bezkarnie!
 Oczy jego zabłysły, a postać wyprężyła się. Nie był już to pacjent, tylko dawny myśliwy z prerii, który poprzysiągł srogą, straszliwą — nieubłaganą zemstę.
 — A co ja mam czynić? — Zapytał Arbellez.
 — Puścimy się za nimi w pogoń i schwycimy ich, chociaż podeszli nas bardzo chytrze. Podzielili się na pięć oddziałów, z których każdy wyruszył stąd w innym kierunku. Z pewnością naznaczyli sobie miejsce spotkania z tamtej strony gór.
 — Więc musimy za każdym oddziałem z osobna pędzić?
 — Nie. Rabusiem jest Verdoja. Tu nie śmie się on pokazać, w Darango także nie. Mieszka on w Chihnahna, z pewnością więc tam się uda. Musi