Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 34.djvu/25

—   961   —

ści, by nas pozdrowić jak go już dopędzimy. To „Książę Skał“ i dobrze wie, co czynić należy.
 Odległość między jeźdźcami zmniejszyła się. Po paru minutach mogli już nawet do siebie mówić.
 — Panie Zorski! — zawołał Helmer po polsku.
 Zawołany zwrócił w tę stronę twarz.
 — A pan Helmer. Dawno pana już poznałem.
 — Hallo! Po czym?
 — Tak jedzie tylko jeździec z zachodnich Indii, a takim jest pan jedyny w hacjendzie del Erina. Ale naprzód, szybko!
 Parę minut później byli już przy Zorskim.
 — Witam was i dziękuję Bogu za Jego łaski! — rzekł podając obu ręce. — Znaleźliście moją kartkę?
 — O, już jest ona w hacjendzie. Wysłaliśmy ją przez vaquera, któregośmy mieli ze sobą.
 — Dobrze, ale dlaczego obładowaliście konie tyloma pakunkami?
 Grzmiąca Strzała zaśmiał się:
 — Wszystko to rzeczy potrzebne. Pamiętałem o uzbrojeniu panów, których chciałem ocalić, dlatego to wszystko zabrałem.
 Mam również pańskie ubranie trapera i broń.
 — Doprawdy? — zapytał ucieszony. — I moja niedźwiednica i sztuciec, moje rewolwery i tomahawk?
 — Wszystko, wszystko! I zbroja Mariana i mojego brata!
 — Dziękuję panu! Wszystko pan bardzo sumiennie załatwił. Sądzę, że panu galop nie prze-