Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 34.djvu/7

—   943   —

ziemię. Następnie rzucił się naprzód, trzymając w ręku latarkę.
 W jednej chwili zrozumiał stan rzeczy: Pardero i strażnik są zabici, gdyż jeńcy swobodnie poruszają się na wolności. Chodziło Verdoji o to tylko, by wyrwać się z ich rąk i odciąć im drogę do odwrotu. Dlatego nie walczył dalej i rzucił się do ucieczki.
 — Za nim! — zawołał Helmer.
 W tej chwili Mariano podniósł się z ziemi.
 — Bez dziewcząt? — zapytał?
 — Tak jest! — odpowiedział.
 — Możemy je zgubić, więc zabiorę je ze sobą.
 — Ja biegnę naprzód! — zawołał Helmer.
 Skoczył za uciekającym, podczas gdy Mariano chciał zabrać obie dziewczyny. Ale one stały, już za nim z płonącymi latarkami w rękach. Karia była nawet na tyle przezorna, że zabrała flaszkę z oliwą.
 — Chodźcie prędko! zawołał i biegł za Helmerem.
 Temu prawie udało się dopędzić Verdoję, który dostał się już do drzwi. Otworzyły się przed nim, chociaż nie ruszył zasuwy. Za nimi ukazała się ciemna przestrzeń, w środku której otwierała się czarna otchłań. Nad tą przepaścią leżała deska.
 Verdoja wszedł na nią w chwili, kiedy Helmer stanął pode drzwiami. Verdoja miał jeszcze dwa kroki do przebycia i byłby już na drugim brzegu przepaści, lecz nagle deska załamała się.
 — O, Dios!
 Z tym okrzykiem na ustach Verdoja wpadł w