Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 35.djvu/18

—   982   —

rzekł Niedźwiedzie Serce, siedząc spokojnie w siodle. Chciał wyćwiczyć bystrość umysłu młodego Apachy, gdyż on sam potrzebował jednej minuty, aby poznać liczbę koni, które tędy przeszły.
 Młodzieniec popatrzył na ślady i rzekł:
 — Było ich dziesięciu i jeden koń.
 — Słusznie. Kto siedział na koniach?
 — Blade lica.
 — Z czego to mój brat poznaje.
 — Nie jechali jeden za drugim. Ślad ich taki szeroki, że można policzyć wszystkie podkowy.
 — Kiedy przeszli tędy? Młody Apacha zgiął się znowu i po chwili odpowiedział:
 — Słońce stoi teraz prawie nad nami. Przeszli oni tędy, gdy wczoraj było ono prawie na widnokręgu.
 — Spieszyli się, czy nie?
 — Spieszyli się bardzo, gdyż kopyta porozrzucały piasek, jechali galopem.
 — Mój brat wszystko doskonale zgadł, ale teraz niechaj mi powie: dobrzy to byli mężowie, czy źli?
 Niedźwiedziobójca popatrzył nieco bezradnie na naczelnika, namyślił się, a bezradnie pokiwawszy głową rzekł:
 — Któż to może poznać ze śladów? Nikt!
 — Udowodnię mojemu bratu, że i to można poznać. Mapini jest tak szeroko, że gdyby chciano ją przebyć, musianoby jechać cztery dni. Kto ujechał trzy dni drogi, tego zwierzę jest bardzo zmęczone, a jeździec musi je szanować. Odciski ko-