Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 35.djvu/26

—   990   —

Skał za tak głupiego? — zapytał Bawole Czoło. — Czekajmy, co wyniknie z tego żartu?
 Jeden z Meksykan chwycił za karabin, oparł go o kant skały, przechylił głowę w bok i celował. Nie pociągnął jeszcze za cyngiel, gdy huknął strzał z drugiej strony i Meksykanin z rozstrzaskaną czaszką spadł na dół.
 — Widzi mój brat, że był to tylko podstęp! — rzekł Bawole Czoło.
 — On zabiłby i tych dwóch pozostałych, ale zajmie mu to za dużo czasu. Pokażemy się.
 Obaj Meksykanie zajęci byli swoim trupem i nie spostrzegli jak obaj naczelnicy podnieśli się i dawali znaki na drugą stronę. Potem znowu przykucnęli.
 — A to co, do czarta! — zawołał Helmer.
 — Toż to był Bawole czoło, ale kto ten drugi? — zapytał Zorski.
 — Apacha, Niedźwiedzie Serce.
 — A, to on? Co za spotkanie! Mamy więc nieprzyjaciela w dwóch ogniach. Chodzi więc o to, aby tych dwóch drabów pochwycić żywcem. Wątpię, czy który z nich rozumie język Apachów. Kiedy więc zawołam, nie domyślą się do kogo to i co to znaczy. Nie sądzę też, aby obaj naczelnicy byli na tyle niedomyślni i odpowiedzieli mi.
 Zorski poczekał chwilkę, potem nie ukazując się zawołał donośnym głosem:
 — Tlao ute akjija? — Ilu jest tam nieprzyjaciół?
 Z poza ukrycia naczelników ukazały się dwie ręce.