Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 36.djvu/1

—   993   —

 — Nie, nie byli to mężczyźni! przerwał w uniesieniu Niedźwiedzie serce. Jakże więc mogli patrzeć, jak im z przed nosa porywają dziewczyny!
 Sama okoliczność ,że nie pozwolił Zorskiemu dokończyć zdania już świadczyła o tym, jak mocno kochał Karię.
 — Mówię naczelnikowi Apachów, że sam byłem pojmany! — rzekł Zorski.
 — Książę Skał pojmany? Przecież widzę go na wolności!
 — Uwolniłem się. Niechże obaj naczelnicy słuchają, jak to było.
 W krótkich słowach opowiedział całe zajście. Apacha podał mu rękę i prosił:
 — Niech mi Książę Skał wybaczy. W ciemnościach nocy jest łatwą rzeczą powalić nawet największego bohatera. Teraz jednak musimy ukryć nasze konie, gdyż nikt nie wie, kto może nadejść.
 Konie poprowadzono do bocznej doliny. Przesłuchano Meksykan, a Francesko tym czasem stał na straży.
 — Należycie do orszaku Verdoji? — zapytał Zorski.
 Nie było odpowiedzi.
 — Widziałem was przy nim. Nie pomoże wam ani milczenie, ani zaprzeczenie. Pogorszycie swój los, jeżeli będziecie milczeć. Dlaczego zostaliście w tyle?
 — Verdoja nam nakazał — odparł jeden opryskliwie.
 — Co mieliście robić?