Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 36.djvu/11

—   1003   —

 — Blade lica boją się jednego czerwonego żołnierza?
 — Ba! Nie boimy się stu czerwonych. Kim jesteś? — spytał jeden z dragonów.
 — Blade lica nie potrafią rozróżnić u czerwonych mężów barw wojenych?
 — Jest was kolosalna ilość plemion i diabeł może sobie zapamiętać te malowidła. Ale jak mi się zdaje jesteś Komanchą.
 — Tak jest. A gdzie naczelnik białych.
 — Aha, masz na myśli rotmistrza. Czego chcesz od niego?
 — Muszę z nim pomówić.
 — No, rozumie się, ale zachodzi jeszcze pytanie, czy on z tobą zechce mówić?
 — Będzie zadowolony, ujrzawszy przed sobą czerwonego wojownika, — odparł dumnie Komancha.
 — Przychodzę, jako poseł sprzymierzonych Komanchów i mam mu dostarczyć ważnych wiadomości.
 — A, to co innego! Chodź zaprowadzę cię!
 Szedł naprzód, Indianin za nim. Udali się do budynku i tutaj musiał dziki poczekać, nim go za meldowano. Gdy wszedł, rotmistrz siedział z oficerami, wesoło rozmawiając. Kapitan rzucił pogardliwie spojrzenie w stronę Komanchy, a potem zapytał:
 — Czego chce czerwonoskóry?
 Indianin milczał.
 — Czego chcesz, pytam?! powtórzył rotmistrz.