Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 36.djvu/12

—   1004   —

 — Z kim mówi oficer? — zapytał Komancha.
 — Z tobą! — krzyknął rotmistrz.
 — Myślałem, że biały naczelnik rozmawia lisem.
 — Z lisem? Czyś oszalał?
 — Biały naczelnik mówił z czerwonoskórym, a lis ma czerwoną skórę.
 — Aha, — zaśmiał się oficer. — Obraziłeś się. No dobrze, będę mówił z tobą grzeczniej. Czego chcesz, Komancho?
 — Przynoszę pozdrowienie naszych wielkich naczelników. Prezydent prosił nas o udzielenie mu pomocy, a nasi naczelnicy postanowili przychylić się do prośby.
 — Bardzo ładnie z waszej strony. Więc wasi wojownicy przybędą?
 — Tak jest. Już nawet jutro rano całe plemię będzie w lesie, który leży stąd na wschód.
 — A reszta?
 — Przybędzie za nim. Każdego dnia nadciągnie sławny naczelnik ze swoimi.
 — Wy, zdaje się, macie samych sławnych naczelników, ale czy oni nam przyniosą jakąś korzyść, to się dopiero okaże.
 — Będą musieli podporządkować się moim rozkazom. Jeszcze dziś wieczorem wyślę posłańca do Chihnahna, by dowiedzieć się, co mam czynić.
 Komancha dziwnie się zaśmiał i rzekł:
 — Mój brat tak mówi, że go nie mogę pojąć.
 — Dlaczego?
 — Chce wysłać posłańca po rozkazy dla siebie, a więc nie może być naczelnikiem, a jednak