Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 36.djvu/16

—   1008   —

 Wtedy Bawole czoło rzekł:
 — Za każde westchnienie Karii zaplaci mi nieprzyjaciel życiem! Gdzie tu jest wejście?
 Zorski zwrócił się do przewodnika Meksykanina:
 — W którym miejscu zatrzymaliście się?
 — Niech pani idzie za mną... Tu było. A tu krzak, obok którego Verdoja wszedł w gąszcze, a tam w kącie widziałem jak zapalono latarkę.
 — Dobrze. Jeżeli to wszystko prawda — daruję ci życie.
 — Sennor, mówię prawdę.
 Zorski zawołał obu naczelników i Grzmiącą Strzałę i wskazał im teren.
 Nikt nie ma potrzeby zbliżać się do tej piramidy — rzekł Bawole Czoło. — Verdoja sam najczęściej chodzi tędy i muszą tu być jego ślady.
 — Po co czekać do świtu? — zapytał Niedźwiedzie serce.
 — Tak jest — przytaknął Grzmiąca strzała. — Moja ukochana nie powinna ani minuty dłużej cierpieć w tym więzieniu. To zbyteczne.
 — Pan myśli, że Verdoja sam musi nam wskazać drogę. Więc napadniemy na hacjende?
 — Zrozumiałe! Dobrze zbadamy więc naprzód co się dzieje w hacjendzie..
 — Po co badać, co się tam dzieje? — rzekł Grzmiąca strzała. — Jedźmy do niej, złapmy tego draba i zabierzmy go ze sobą, niech nam wskaże drogę.
 Poczciwy Antoni Helmer, byłby najchętniej