Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 36.djvu/19

—   1011   —

 Rozwiązał lasso. Jeniec wstał i nie myślał o ucieczce.
 — Nie, jest jeszcze jeden.
 — Wyszliście na zwiady?
 — Tak.
 — Czy za wami idzie dużo wojowników? Więcej nic mi nie wolno powiedzieć.
 — Dobrze. Nie będę cię o nic więcej pytał, ale ty mi nie uciekniesz, prawda?
 — Ucieknę.
 — Ho, ho, synowie Komanchów potrafią kłamać. Obiecałeś przecież, że zostaniesz!
 — Tak, ale tylko wtedy, jeżeli będę twoim jeńcem. Lecz jeńcem chłopca, który mnie bije, nie pragnę pozostać!
 — W takim razie musimy cię znowu związać.
 — Spróbójcie!
 Wyciągnął rękę i byłby Niedźwiedziobójce uderzeniem swojej pięści powalił na ziemię, gdyby Zorski nie był szybszy. Pochwycił podniesioną rękę, a prawicą zadał Indianinowi taki cios w skroń, że ten padł na ziemię. W tej samej chwili Niedźwiedzie Serce podniósł swój nóż i wbił go upadającemu w serce.
 — Skalp jest mój! — zawołał.
 — Nie! — rzekł Zorski, odwróciwszy się niechętnie.
 Niedźwiedziobójca zapytał zdziwiony:
 — Czy Apacha nie może zabić Komanchę?
 — Nie powaliłeś go w uczciwej walce i dlatego nie powinieneś nosić jego skalpu, — rzekł Niedźwiedzie serce. — Komancha był już ogłu-