Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 36.djvu/22

—   1014   —

 — Tak.
 — Hm. któż może wierzyć. Bramy nie otworzę, ale przeleź pan przez palisadę. Pozwalamy, ale jeżeli tylko pan jeden. Jeśli was jest więcej, zakłujemy wszystkich bezlitośnie.
 — A więc cofnijcie się do tyłu!
 Zorski cofnął się trochę i rozpędził. Po chwili przeskoczył przez palisadę i upadł w sam środek zgromadzonych dragonów, którzy nie spodziewali się, że mają do czynienia z takim akrobatą. Kilku z nich powalił na ziemię, inni zaś zderzyli się, aż głowy im zatrzeszczały.
 — A do diabła! A to co? Zlatuje pan z chmur! Myślałem, że pan zechce przeleźć przez palisadę!
 — Zrobiłem to, ale innym sposobem — rzekł śmiejąc się Zorski.
 — Ale to diabelny sposób! Mógł pan przy tej okazji złamać kark i nogi, a inym potłuc kości. Kim pan jest!
 Był to podoficer. Nacierał sobie nogę, gdyż właśnie należał do tych, którzy przed chwilą upadli na ziemię.
 — Jestem myśliwy!
 — Myśliwy? Hm, sądzę, że mógłbyś pretendować do miana linoskoczka! I chce pan mówić z rotmistrzem!?
 — Tak jest!
 — W jakiej sprawie?
 — To pana nie powinno obchodzić. Gdybym chciał to panu powiedzieć, nie pytałbym o rotmistrza. Zrozumiano?