Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 36.djvu/23

—   1015   —

 — Święta Madonno, ależ z pana grubianin! Skąd pan wie, że rotmistrz jest tutaj?
 — Śniło mi się. Naprzód, nie mam czasu!
 — Stop! Jeżeli pyta pana meksykański podoficer, należy odpowiedzieć, jak należy!
 — Czynię to przecież. A może za mało mówię?
 — Ależ na Boga — nie! Gada pan raczej za dużo. Pan jest uzbrojony? Proszę złożyć broń!
 — Dlaczego?
 — Teraz jest czas wojenny i dlatego trzeba być ostrożnym. A może naprzykład przybywa pan, by zabić rotmistrza?
 — Sądzi pan, że znalazłby się taki szaleniec? Przecież potem sam byłbym trupem. A może meksykańscy dragoni są takimi niedorajdami, że ich nie należy się obawiać, gdyż boją się wojownika, uzbrojonego w flintę?
 — Słuchajcie człowieku, gadać potraficie, jak nie wiem kto. No, raz odstąpię od regulaminu. Chodź pan ze mną!
 Zaprowadził Zorskiego do tej samej izby, w której przed chwilą był Komancha. Oficerowie grali w karty.
 Skoro zobaczyli Zorskiego, mimowoli wstali ze swoich miejsc.
 — Kim pan jest? — zapytał rotmistrz, odkłoniwszy się grzecznie przybyszowi. Zorski rozejrzał się po izbie i rzucił okiem na oficerów. Wszyscy posiadali przy sobie tylko szable. Uczyniwszy ten przegląd, Zorski odpowiedział:
 — Imię moje — Zorski. Jestem lekarzem i po-