Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 36.djvu/25

—   1017   —

Kiedy ten zgiął się w ukłonie i chciał się oddalić, rotmistrz rzekł:
 — Proszę siadać! Pan chyba zostanie u nas na noc, prawda?
 — Nie.
 — Chce więc pan pójść dalej? Ależ to bardzo niebezpieczne! Nie zna pan tych okolic, a powiem panu szczerze, że tej nocy oczekujemy napadu Apachów. Jeśli wpadną w nasze ręce, zginą niechybnie.
 — O, sennor. Ja się ich nie boję!
 — Hm, nie? Widocznie musiał pan niedawno przybyć do tego kraju i dlatego wydaje się on panu tak bezpieczny!
 — No, niezupełnie! Zresztą wiem, że Indianie są w gruncie rzeczy daleko lepsi, aniżeli się o nich zwykle sądzi.
 — Myli się pan. Oto obok tej posiadłości leży wielka własność ziemska hrabiego Rodriganda, Przyjął on na służbę masę Pueblos-Indian. Zeszłego tygodnia zakłuli oni resztę białej służby z zarządcą domu na czele.
 — Bardzo mi przykro, ale to ma swoją przyczynę w nieludzkim postępowaniu sennora Kortejo.
 — Zna pan tego zarządcę?
 — Tak, mieszka w Meksyku.
 — Słusznie. Ten hrabia Rodriganda jest jednym z najbogatszych właścicieli ziemskich w tym kraju. Chciałbym być jego synem albo spadkobiercą.
 Zorski uśmiechnął się i grzecznie się ukłonił.