Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 36.djvu/26

—   1018   —

 — Wtedy bylibyśmy krewnymi.
 — Krewnymi?
 — A tak. Moja żona jest kontezza de Rodriganda-Sevilla, przyszłą spadkobierczynią dóbr, o których pan przed chwilą mówił.
 Rotmistrz zdziwił się.
 — Niemożliwe! Hrabianka Rodriganda jest żoną lekarza?
 — Tak.
 Zorski pokazał mu podpis i pieczątkę Róży, na jednym z listów, od niej otrzymanych.
 — Prawda, to pieczątka Rodrigandów, znam ją doskonale. Musi pan wiedzieć, że bylem bardzo zaprzyjaźniony z hrabią Alfonsem, który jest obecnie w Hiszpanii. Od niego też dowiedziałem się, że ma siostrę, która nazywa się Róża, i widzę, że pan mówi rzeczywiście prawdę. W takim razie musi pan u nas odpocząć.
 Zorski jednak odpowiedział:
 — Pańska uprzejmość zobowiązuje mnie do największej wdzięczności, nie mogę jednak tu zostać. Czekają na mnie.
 — Gdzie? Poza hacjendą Verdoja?
 — Tak.
 — Gdzież to może być, u diaska! Do najbliższej posiadłości jest prawie dzień drogi. A nie mogę przypuszczać, że pańskie towarzystwo obozuje pod gołym niebem.
 — Zgadł pan. Czekają na mnie Apachowie.
 Zorski wymówił te słowa z ogromną obojętnością, a jednak — jakby bomba pękła! Oficerowie podskoczyli z miejsc.