Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 36.djvu/27

—   1019   —

 — Apachowie? — Zapytał ogromnie zdziwiony rotmistrz.
 — Pan żartuje? Proszę mi to wytłumaczyć!
 — Zupełnie jasne — jestem dowódcą Apachów.
 Przerażenie oficerów zdwoiło się.
 — Ich dowódcą? Ależ to niemożliwe!
 — Dowiodę wam tego. Macie tutaj Komanchę?
 — Tak. Ale cóż to za dowód?
 — Drugiego my mamy. Ci dwaj nas szpiegowali, a potem rozłączyli się. Jeden udał się do hacjendy, a drugi śledził nas. Ten był trochę nieostrożny. Jeden z Apachów złapał go i przebił.
 Wtedy rotmistrz pochwycił szable i zagrzmiał:
 — Sennor, czy to prawda?
 — Tak.
 — Mówi pan o tym tak spokojnie z sprzymierzeńcem Komanchów? A co najbezczelniejsze odważył się pan przestąpić próg tego domu?
 Ale do tego wcale nie potrzebna jest odwaga. Przyszedłem. tu, aby porozmiawiać z Verdoją, a ponieważ nie ma go, więc uważam za swój obowiązek powiedzieć waszym ludziom, aby położyli się spać. Apachowie nie napadną na hacjendę.
 — Do czarta, czy mi się to wszystko śni? — zapytał oficer, chwyciwszy się za głowę.
 — Nie, pan wcale nie śpi. Moja wizyta wprawdzie nie wygląda nieskomplikowanie, ale wszystko da się wyjaśnić. Apachowie nie przybyli, by prowadzić wojnę z białymi. Oni mają apetyt na kilka