Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 37.djvu/10

—   1030   —

taką liczbę wrogów napewno byśmy zwyciężyli.
 — Jak się okazało, było to złe wyliczenie. Zrobiłem panu grzeczność i uprowadziłem naczelnikom stu wojowników.
 — Naprawdę? Dlaczego?
 — By ułatwić panu zwycięstwo — odrzekł Zorski ironicznie.
 — Pan szydzi ze mnie?! — krzyknął rotmistrza
 — Wcale nie. Gdybym nie zabrał tych stu, nikt nie powróciłby z was.
 — Jakim więc sposobem dostał się pan tutaj?
 — Mógłbym podobnie zapytać: jak pan się dostał do piramidy? Przyszedł pan do nas szukać zaczepki, teraz ja uczyniłem to samo. Wczoraj pan mnie chciał uwięzić, dziś odwrotnie. Pan jest moim więźniem!
 Z tymi słowy wstał i przystąpił do rotmistrza.
 — Czy pan jest przy zdrowych zmysłach?! — zawołał tenże, wyciągając rewolwer z futerału. Zorski popatrzył nań i rzekł groźnym tonem:
 — Proszę zdjąć rękę z broni! Czy pan chce dostać taki sam cios, jak wczoraj?
 Rotmistrz zawahał się i rzekł:
 — Pana zachowanie wydaje mi się bardzo dziwne. Zawołam moich ludzi.
 — Ja uczynię to samo!
 Podszedł do okna i wyrzucił przez nie małą laseczkę. Był to znak dla Indian, by wpadli na przednie podwórze i pojmali wszystkich dragonów.
 — Chodź pan i popatrz! — rzekł Zorski.