Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 37.djvu/12

—   1032   —

klucznica żałośnie łkała, załamując ręce, reszta kobiet szczerze jej pomagała.
 — Sennor, zlituj się! Przecież nie uczyniłyśmy panu nic złego. Może mój kuzyn był pana nieprzyjacielem?
 Na te słowa nowa myśl zaświtała w głowie Zorskiego.
 — To Verdoja jest pani kuzynem? Musiał więc mieć do niej zaufanie. Czy nie wie pani, co to jest za piramida w pobliżu?
 — Znam ją, gdyż sennor Verdoja często w niej bywał. Jeszcze ojciec jego znał tajemnicę wejścia. Na górze w stoliku leży rysunek, z którego można się zorientować, jak piramida wygląda wewnątrz.
 Stara wszystko wypaplała, wreszcie wydała plan piramidy.
 — Ale co powie sennor Verdoja, gdy zobaczy, że jego stół jest rozbity? — rzekła trwożliwie.
 — Niech się pani nie boi, Verdoja już nic nie zobaczy, gdyż Apachowie go zabiją. Zresztą, ja zaraz podpalę hacjendę.
 — Podpali pan? O, Święta Madonno! Cóż to ja panu złego uczyniłam, że pan mnie tak prześladuje?
 — Verdoja przyczynił się do tego.
 — Ale nie ja. Jeśli on naprawdę zostanie zabity, to ja oddziedziczę tę starą hacjendę.
 Po strasznych płaczach i prośbach o miłosierdzie, Zorski przyrzekł, że hacjendy nie spali.
 Schował plan do kieszeni i rozkazał wyruszyć. Wszyscy szli piechotą, bo każdy prowadził obładowanego konia.