Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 37.djvu/20

—   1040   —

 — Czy to możliwe? — zapytała Emma.
 — Wierzę, że sennor Helmer ma słuszność — rzekł Mariano. — Co o tym myśli sennorita Karia?
 Indianka wolno otwierała przymknięte oczy i rzekła:
 — To Zorski, wiedziałam, że on przyjdzie.
 Wtedy Emma padła w ramiona Karii, ucałowała ją i zawołała:
 — O, Panie, dzięki Ci! Nigdy nie przestanę Ciebie czcić, tak, jak Ty nie zapomniałeś o nas!
 Minęło sporo czasu. Ciągle nasłuchiwali.
 — Może dojdziemy do przednich drzwi? — zapytał sternik.
 — Tak jest. Może lepiej usłyszymy, co się tam dzieje — odparł Mariano.
 Emma oparła się na jego ramieniu i podeszli bliżej. Tam usiedli na wilgotnej ziemi i słuchali. Słyszeli głuche odrzucanie kamieni.
 — Wynoszą żwir i kamienie. Ostatni wybuch był bardzo silny i musiał mocno uszkodzić kurytarz.
 — Ach, gdyby to tak było!
 — Ależ tak jest naprawdę, sennorito. Siedząc nad studnią, myślałem o mojej żonie, bracie i synku i ani na chwilę nie straciłem nadziei...
 Potem — znowu uderzenia siekierą, a przy tym zdawało się, że słychać ludzkie głosy. I rzeczywiście stawały się one coraz wyraźniejsze.
 — Jeszcze te drzwi — odezwał się dźwięczny, męski głos. — One z pewnością prowadzą do studni. Mamy jeszcze dosyć prochu.
 Zamkniętych zelektryzowało. Z nadmiaru ra-