Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 37.djvu/21

—   1041   —

dości nie mogli wymówić słowa. W milczeniu trzymali się mocno za ręce.
 — Zorski! — szepnął wreszcie Helmer. — Wiedziałem, że to on. On nawet wie, że te drzwi prowadzą do studni!
 Nasłuchiwali. Słychać było, że badają drzwi, wreszcie dał się słyszeć inny głos.
 — Tu znów trzeba dużo prochu. Te drzwi też są zamknięte na podwójną zasuwę!
 Wtedy Emma przyskoczyła i zawołała radośnie:
 — Mój Boże! Antonio! Antonio!
 Chwila ciszy po tamtej stronie. Potem Grzmiąca Strzała zawołał:
 — Emmo, moja Emmo, to ty jesteś?
 — Ja jestem, ja, mój kochany!
 — O, dzięki Bogu! Sama?
 — Nie, cała czwórka jest tutaj!
 Wtedy odezwał się głos, którego dotychczas nie słyszano:
 — Wszyscy czworo? Karia, i ty także?
 Ton tego głosu wywołał rumieniec na martwym obliczu Indianki.
 — Ja także! Karia, twoja siostra!
 — Uff! Uff! — dał się znów słyszeć nowy głos.
 Lica Karii na dźwięk tego głosu pobladły trochę. Z obawy, czy z radości?
 — Kto to mówił? — zapytał cicho sternik.
 — Znam ten głos — odparła Emma. — To Niedźwiedzie Serce, Apacha.
 Nastąpiła jeszcze wymiana zdań. Zapytano o