Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 37.djvu/24

—   1044   —

 Gdy stanęli nad brzegiem studni, straszny jęk powtórzył się. Mężczyźni zadrżeli. Żadne bowiem zwierzę nie wydobywa z siebie tak strasznego ryku bólu.
 Zorskiego z latarką w ręku spuszczono na lasso w przepaść.
 Gdy był na dnie, rzucił snop światła na Verdoję.
 Ten otworzył krwią nadbiegłe oczy, spojrzał na Zorskiego i zawołał:
 — Psie, to ty jesteś!?
 — Tak, to ja, djable w ludzkim ciele, plany, twoje rozbiły się. Przyszliśmy oswobodzić jeńców. Wszystkie drzwi są otwarte, pojmani są wolni.
 — Przeklinam was — — —
 — Stoisz na progu śmierci, przed wiecznym sądem. Zamiast kląć, proś Boga o miłosierdzie!
 Verdoja chciał zacisnąć pięści, ale mu się to nie udało. Zgrzytał więc zębami, pieniąc się, jak zwierz:
 — Marsz, nie chcę łaski!
 Ta bezbożność stłumiła w piersi Zorskiego wszelkie uczucie miłosierdzia.
 — Dobrze, po takim oświadczeniu musisz zginąć. Nie myśl jednak, że upragniona śmierć przez ciebie szybko przyjdzie. Nie, postaram się, abyś długo cierpiał, a mózg twój. którego nic nie naruszyło, do ostatnich chwil twego życia będzie wszystko pojmował i rozumiał.
 Zorski zgiął się i rozpoczął badanie. Nie starał się badać delikatnie zmiażdżonych członków Ver-