Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 37.djvu/26

—   1046   —

 Tutaj znów zaczęto dziękować Zorskiemu za ocalenie, Bawole Czoło w chwili wzruszenia rzekł:
 — Jeżeli Książę Skał zażąda mego życia, bez wahania ofiaruję mu je!
 Teraz już jednak nie było czasu na dziękczynienia i rozczulanie się. Zorski naliczył już trzystu nieprzyjaciół. Wszyscy mieli dobre konie i, jak było widać, zaopatrzeni byli w dobrą broń.
 Na widok tych nieprzyjaciół Emma zatrwożyła się, ale mężczyźni starali się ją podnieść na duchu, co im się wreszcie udało. Co zaś tyczyło się Karii, gardziła Komanchami i prosiła o strzelbę, by brać udział w obronie.
 — Popełniliśmy wielki błąd — rzekł później Zorski.
 — Jaki? — zapytał Bawole Czoło.
 — Najpierw była ich tylko setka, nas zaś dwustu. Bylibyśmy na nich napadli i pozabijali. Innych bylibyśmy rozbili po drodze.
 — Książę Skał ma słuszność — rzekł Niedźwiedzie Serce — ale musieliśmy mieć wpierw na względzie drogie nam osoby, mimo to Komanchowie nic złego nam nie zrobią. Jesteśmy tutaj bezpieczni, a Latający Koń przyśle nam resztę wojowników, którzy połączą się z nami.
 Niech ci Komanchowie tylko przyjdą, a zdepczemy ich stopami, jak szarańcze! — rzekł Bawole Czoło.
 Na krótko przed zachodem słońca spostrzeżono, że nieprzyjaciel liczy około czterystu mę-