Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 38.djvu/10

—   1058   —

 — Będą nas szukać i nie znajdą nas, gdyż ujdziemy z ich końmi. Karia, córka Mizteków, nie będzie musiała umrzeć z ręki brata, który w ten sposób ocaliłby ją od hańbiącego zamążpójścia za Komanchę.
 On zawsze myślał o swojej siostrze.
 — A teraz musimy wracać, — przestrzegł Zorski. — Nie powinni nas tutaj zobaczyć.
 Wrócili tą samą drogą i otwór zastawili kamieniami.
 Zwołano wielką naradę, najpierw naczelników, a potem zwykłych wojowników.
 Gdy oznajmiono im wynik poszukiwań Zorskiego, radość ich nie miała granic.
 Postanowiono wreszcie dotrzeć do Kordylerów i tam się rozłączyć. Ale Niedźwiedzie Serce dodał:
 — Niedźwiedzie serce lubi swoich przyjaciół, on ich odprowadzi do Buaymes.
 Karia zarumieniła się, bowiem dobrze wiedziała, dlaczego jest on taki grzeczny.
 Musieli zabrać ze sobą na drogę żywność, a z powodu tego, że koni nie można było przeprowadzić przez podziemne kurytarze, postanowiono je zostawić i dosiąść koni Komanchów.
 Przygotowano się do odjazdu.
 O zachodzie słońca Karia wspięła się na piramidę. Stanęła tam smukła i wyniosła jak meksykańska kapłanka. Suknia jej powiewała na wietrze, a ciemne policzki ożywiły się pod pożegnalnym pocałunkiem zachodzącego słońca. Patrzyła ku północy.