Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 38.djvu/17

—   1065   —

teatru — nazywam się Guzman — a ty — no — czemże ty właściwie jesteś?
 — Reżyserem.
 — Tak, moim reżyserem. Nazywasz się Hermilio Martinez. Zrozumiano?
 — Rozkaz, panie dyrektorze! — odpowiedział tamten z karykaturalnym ukłonem.
 Dyrektor pytał dalej:
 — Jak sądzisz, dokąd ten okręt wyrusza?
 — Kto to wie? Ale można się dowiedzieć. Chłopak okrętowy, który siedzi tam w łodzi, należy, zdaje się, do załogi.
 Podeszli bliżej do brzegu, przy którym stała łódź kapitańska. Siedział w niej szesnastoletni chłopak i swawolnie przyglądał się obydwom dziwnym postaciom. Dyrektor zapytał:
 — Sennor, czy pan ze statku?
 Chłopca jeszcze nikt nie tytułował sennorem. Obydwaj więc nieznajomi natychmiast przypadli mu do serca.
 — Tak — odparł.
 — Jak nazywa się ten okręt?
 — „Lady“. Przecież nazwa wypisana jest złotemi literami.
 — Nie zauważyłem tego, sennor. Czy ten piękny okręt posiada również kapitana?
 — Oczywista — uśmiechnął się chłopak. — Jakżeby bez kapitana?
 — Myślałem sobie, może komendant jest porucznikiem.
 — To się zdarza tylko na okrętach wojennych.