Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 38.djvu/18

—   1066   —

 — Jakże się nazywa ten kapitan, mój panie?
 — Master Wilkers.
 — Czy pochodzi z Ameryki Północnej?
 — A jakże. I ja również.
 — Spodziewam się, sennor. A co wieziecie na okręcie?
 — To i owo. Między innymi sporo rzeczy do Guaymas.
 — Do Guaymas? Hm. Czybyście nas nie zabrali? Chcemy również dostać się tam. Gdzie kapitan?
 — Na lądzie, ale powinien wkrótce wrócić. Oto i on!
 — Który, ten niski?
 — Ten z rękami w kieszeniach.
 Do nieznajomych zbliżał się mały, suchy człowieczek; zaczerwienione policzki, chwiejny chód i wodnisty wzrok zdradzały, że wypił dziś nieco za wiele.
 — Hola, Coq, ruszamy! Idę już! — wołał zdaleka do chłopca.
 — Nie tak prędko, sir, — odparł tamten.
 — Nie? I dlaczegóż to? Kiedy się zjawiam, wszystko powinno iść raz, dwa; musimy robić trzydzieści węzłów na kwadrans. Zapamiętaj to sobie!
 — Chwileczkę cierpliwości. Ci gentlemani chcą z panem mówić.
 — Ze mną, hm, ze mną? Cóż to za jedni?
 Kapitan obrzucił obydwóch dobrodusznem spojrzeniem, uśmiechnął się, strzelił z palców i rzekł:
 — Szczury lądowe, co?
 Nieznajomi zdjęli kapelusze stali przed nim w uniżonej postawie. Długi rzekł: