Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 39.djvu/11

—   1087   —

 Bawole Czoło wskazał ręką na wodę wzburzoną i niespokojną:
 — Czy bracia moi boją się tych fal? Wódz Miksteków przepłynie przez każdą wodę.
 — Ale zanim wypłynie, statku już nie będzie. Oto naciąga żagle. Rusza. Jakiż pływak go dosięgnie?
 Stało się tak, jak Zorski przewidział. Statek ruszył, a ponieważ dobre miał żagle, wkrótce wyspa zginęła z oczu załogi. — — — — — — — — — — —
 Kapitan stał na górnym pokładzie i przyglądał się wyspie przez lunetę. Gdy już nie był w stanie rozpoznać jej konturów, odłożył lunetę i rzekł do sternika:
 — Rzecz załatwiona. Ci ludzie mi nie ujdą.
 — Naprawdę? A gdyby im się udało oswobodzić?
 — To się nigdy nie uda. Oni już nie sprawiają mi żadnych trosk, ale ci ludzie...
 Landola wskazał na marynarzy.
 Trzeba zastosować odpowiednie środki — odparł sternik, kryjąc uśmiech.
 — Tak, uczynimy to, — potwierdził kapitan. — Kierujmy się na północny zachód. Chcę przybić do wyspy Pitcairn.
 — Hm! — mruknął sternik, kiwając głową; widać było, że zrozumiał swego kutego na cztery nogi towarzysza.
 Dojechali szczęśliwie do Pitcairn. Kapitan udał się na ląd na swym małym gigu
 — Muszę się mieć na bacności — pomyślał sternik.
 Landola wrócił zirytowany.
 — Nie udało się — rzekł. — Chciałem naszych ludzi zamienić na nową załogę, lecz nie miałem wcale zamiaru tutaj się zatrzymywać. Ale to długa sprawa. Będziemy musieli czekać kilka dni.