Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 39.djvu/19

—   1095   —

 Gdy to uczynili, rozłożył papier na kolanach i napisawszy na nim słów kilka, podał mordercy.
 — Niech pan czyta. Oto wyrok. Zgadzasz się sennor, abym pana zaraz rozstrzelać kazał?
 Morderca, trupio blady, rzekł:
 — Ekscelencjo, prosiłbym jednak...
 — Pst! — przerwał Juarez z uśmiechem pobłażliwości. — Skarżył się sennor przed chwilą, że czekał trzy tygodnie, musiałem więc czem prędzej wymierzyć mu sprawiedliwość. A więc natychmiast, nieprawdaż, sennor? Czy papieros pański jeszcze się pali?
 — Tak, dziękuję, — wyjąkał tamten.
 — Doskonale! Niech mi sennor wybaczy, że nie mam już dla niego czasu. Adios!
 Złożył mordercy uprzejmy ukłon; tamtem uczynił to samo i oddalił się wraz z policjantami. — — Po chwili rozległ się odgłos kilku strzałów. Juarez rozciągnął się w swym hamaku i rzekł:
 — Nie żyje. Cóż pan powie o mojej metodzie sądowej, sennor Arbellez?
 Zapytany, który śledził przebieg całej sprawy z niezwykłą uwagą, odparł:
 — Uważam, że to w każdym razie metoda niezwykła.
 — Tak, ale praktyczna, mój drogi Arbellezie, — rzekł sędzia najwyższy. — Wymiar sprawiedliwości musi być naprawdę sprawiedliwy, przyjazny i szybki. Dlatego i my nie powinniśmy tracić czasu. A więc, przywozicie czynsz dzierżawny?
 — Tak. Zaraz go przyniosę.
 — Zostawcie to, sennor, Przyśle mi pan pieniądze,