Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 40.djvu/18

—   1122   —

jakiś, poczem spotkał przy ciemnym rogu dwóch meżczyzn i jedną kobietę.
 — Możecie iść i sprowadzić mego konia — rozkazał mężczyznom.
 Oddalili się pośpiesznie. Alvarez, przeczekawszy, aż ucichły ich kroki, rzekł:
 — No cóż, sennorita, nudziła się pani?
 — Strasznie — odparła z gniewem. — Obecność moja była najzupełniej niepotrzebna.
 — Ależ przeciwnie, nawet bardzo potrzebna, — rzekł szyderczo.
 — Czy się udało?
 — Dotychczas tak.
 — Czy macie wszystkie skrzynie?
 — Wszystkie.
 — A więc dotrzymacie słowa?
 — Nie złamię go, oczywiście, jeżeli w skrzyniach jest pięć miljonów.
 Józefa uświadomiła sobie, iż szpieg jej nie mówił o pełnych pięciu miljonach, a o sumie, zbliżonej do wysokości pięciu miljonów. Rzekła więc:
 — Przypuszczam, że nie skorzystacie z tego, gdyby trochę niedostawało?
 — Czy chcielibyście, abym także trochę nie dotrzymał słowa? — zapytał szyderczo. — Nie mogę rozłożyć swego słowa na części, nie pozwolę więc, aby suma, o której mowa, miała zostać naruszona. Będę się uważał za zwolnionego od słowa, w razie, gdyby zabrakło choć jednego pesa.
 — To byłoby ohydne! — zawołała Józefa głośno, zapominając o ewentualnem niebezpieczeństwie. — W ta-