Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 41.djvu/16

—   1148   —

 Hrabia spojrzał badawczo przez otwór. Po chwili rzekł:
 — Właściwie, wychodząc, popełnimy nieostrożność. Musimy jednak pamiętać o tem, że jutro czeka nas wielki wysiłek. Co do mnie, to pragnienie mam większe od głodu, a wiem, że pod dachem wisi torba skórzana, napełniona wodą. Mindrello, czy ryzykujemy?
 — Dlaczegóż nie? Któż nas spostrzeże?
 — Zgoda! Podniesiemy kamień zupełnie i poczołgamy się po ziemi, aby nas nikt nie zauważył.
 — Naprzód wezmę na wszelki wypadek mój nóż.
 — Ach, macie nóż?
 — Tak. Udało mi się przed jakimś czasem ściągnąć go niepostrzeżenie.
 Mindrello zszedł nadół; po niedługim czasie wrócił, trzymając nóż w zębach.
 Znowu oparli się o kamień i odsunęli go na bok. Wydobyli się teraz na powierzchnię ziemi. Przypadli do niej i zaczęli czołgać się naprzód na rękach i nogach w kierunku budynku, pod którego dachem stały worki z daktylami. Nad nimi wisiał wór z wodą, o którym mówił hrabia. Hrabia zbliżył się, chcąc ugasić pragnienie, ale towarzysz jego rzekł:
 — Poco pić teraz, sennor?
 — A kiedyż?
 — Później. Pomyślcie, że ten wór, napełniony wodą, nam potrzebny bardziej, aniżeli hadziemu. Proponuję, byśmy go zabrali.
 — O świcie wykryje się kradzież.
 — Cóż to nam szkodzi? — rzekł Mindrello, zarzucając